اشعار جویا معروفی

ما با همیم، باده از این خوشگوارتر؟
سروِ بلندِ عشق از این شاخه دارتر؟

تقویم ما کتیبه ی احوال عمر ماست
هر روز عید و فصل به فصلش بهارتر

هر روز حس و حال جدیدی ست بین ما
هر لحظه تو جوان تر و من بی قرارتر

در آستان عشق و غزل زنده می شویم
هر صبح سعدیانه تر و خواجه وارتر

ما با همیم و دلبر و دلداده ی همیم
پیوند عاشقانه از این پایدارتر؟

بادا که از عنایت عشق و خدای عشق
غم نیست باد و شادی ما بی شمارتر

قرار عشق، تمنای بی قراران شد
گلی شکفت و به شکرانه اش بهاران شد

گلی که عشق و رهایی در آستینش بود
شکفت و باغ پر از نغمه ی هزاران شد

در امتداد تباهی و در سیاهی شب
چراغ روشن چشمان بی شماران شد

خلافِ عادت اهل زمانه باید رفت
پیاده آمد و سرحلقه ی سواران شد

چه آب پاک و روانی ست رودخانه ی عشق
که از حجاز به سمت فلات ایران شد

زمین اسیر هیولای خشکسالی بود
محمد آمد و باران شد و بهاران شد

تویی ترانه ی امیدوار بیداران
تویی طراوت سبزینه ی سپیداران

تویی درخت کهن، ریشه دار و بارآور
و شاخه های تو تیری به چشم کفتاران

شکوهِ سروِ بلندایستاده ی عشقی
که سربلند تویی در میانِ بسیاران

تویی حقیقتِ حق جوییِ جوانمردان
تویی امیدِ فداکاری فداکاران

بریده باد نفس های از تو بدگویان
شکسته باد سر و پای از تو بیزاران

هنوز زنده ای و می سرایی از امّید
هنوز عاشقی و می نویسی از باران

بهار می رسد و پر ترانه می آیی
تویی هرآینه تعبیر خواب بیداران

همراه و هم قبیله ی باد خزان شدیم
بر ما چه رفته است که نامهربان شدیم؟

بر ما چه رفته است که در ختم دوستان
هی هی کنان به هیأت شادی دوان شدیم

بر ما چه رفته است که از هم بریده ایم؟
بر ما چه رفته است که بی ساربان شدیم؟

دنیا به جز فریب چه دارد؟ دریغ! هیچ!
تیری زده ست بی هدف و ما نشان شدیم

هر جا که می رویم دریغی نشسته است
امّید و عشق را به خدا قصه خوان شدیم

گفتید روشنیم و جوانیم و سربلند
گفتم که پیر و خسته دل و ناتوان شدیم

بر باد داده ایم شکوه گذشته را
دیگر چه جای قصه که بی خانمان شدیم

خدا قلم زد و شب را ادامه دار کشید
مرا مسافر شب های انتظار کشید

تو را شکفته و مغرور و سنگدل، اما
مرا شکسته و بی تاب و بی قرار کشید

تو را کنارِ سحرگاه شاد پیروزی
مرا حوالی اندوه بی شمار کشید

میان خنده و غم، جنگ شد، دریغا غم
به خنده چیره شد و دورِ من حصار کشید

غمی که بر سرم آمد از آشنایان است
همان غمی ست که هر لحظه شهریار کشید

«کجا رواست که از دست دوست هم بکشد
کسی که این همه از دست روزگار کشید»


_{بیت داخل گیومه از شهریار}